#eksperymenty #python

Ostatnio refaktorowałem trochę kodu w pracy. Mamy jeden proces, który regularnie się rozrasta o nowe zależności - Identyfikatory.

Każdy identyfikator jest w postaci oddzielnej klasy.

Żeby dodać nowy identyfikator z nową logiką identyfikacji, trzeba stworzyć nową klasę, zaimportować ją w innym module, wrzucić w tuple, która następnie jest iterowana -> Tworzy obiekt -> wywołuję metodę -> zwraca coś.

Zaczęło mnie to irytować, bo import i tupla regularnie rośnie i jest to taka robota głupiego...

Lubię eksperymentować, więc postanowiłem ubić tego potworka przy pomocy małego "metaprogrammingu" :D

Wjechała nowa abstrakcja:

class Identifier(ABC):
  @classmethod
  def identify(cls, schema):
        for _cls in cls.__subclassess__():
          if _type := _cls(schema)._identify(): return _type
        return "NotSupportedType"

  @abstractmethod
  def _identify(self, schema) -> Optional[str]:
    pass

Oczywiście każdy z identyfikatorów implementuje swoje własne metody dla konkretnego przypadku. Są one wywoływane we współdzielonym _identify i zwracają co mają zwracać.

Oczywiście są pewne ryzyka w takim podejściu. Wystarczy, że jakiś śmieszek przedziedziczy po którymś z identyfikatorów i nagle subclasses hook zwróci dodatkową klasę :P

Anyway, moduł mocno się skurczył :) Hook wyciąga sobie klasy na podstawie __mro__ dzięki czemu nie trzeba tworzyć dodatkowego importu dla poszczególnych klas (I je gdzieś trzymać jako wsad dla iteratora...).